De Mendelow-matrix (Stakeholder Power-Interest Matrix)

De Mendelow-matrix, ook wel bekend als de Stakeholder Power-Interest Matrix, betreft een analytisch hulpmiddel dat wordt gebruikt om stakeholders te categoriseren op grond van hun macht en interesse in een organisatie en/of project. Het model helpt bij het bepalen van strategieën voor stakeholdermanagement en is veelvuldig toegepast in de bedrijfsstrategie en projectmanagement (Mendelow, 1991).

De Mendelow-matrix verdeelt stakeholders in vier kwadranten op basis van twee dimensies:

• Macht (Power): De mate waarin een stakeholder invloed kan uitoefenen op de besluitvorming binnen een organisatie of project.
• Interesse (Interest): De mate waarin een stakeholder betrokken is bij of geïnteresseerd is in de uitkomsten van een project of organisatie.

Op grond hiervan ontstaan de navolgende vier categorieën:

1. Minimal Effort (Lage Macht, Lage Interesse): Deze stakeholders hebben weinig invloed en weinig interesse. Ze vereisen minimale inspanning en monitoring.
2. Keep Informed (Lage Macht, Hoge Interesse): Hoewel deze stakeholders weinig macht hebben, zijn ze sterk betrokken. Transparante communicatie is essentieel om hun steun te behouden.
3. Keep Satisfied (Hoge Macht, Lage Interesse): Stakeholders met veel macht maar weinig directe betrokkenheid. Het is belangrijk om hen tevreden te houden om mogelijke obstakels te voorkomen.
4. Key Players (Hoge Macht, Hoge Interesse): Dit zijn de belangrijkste stakeholders. Actief betrekken en managen is noodzakelijk om succes te garanderen.

Voorbeeld toepassing

In de context van een duurzaam energieproject, zoals de implementatie van zonneparken door een energiebedrijf, kan de Mendelow-matrix als volgt worden toegepast:

• Minimal Effort: Individuele huishoudens die geen directe betrokkenheid hebben bij het project.
• Keep Informed: Milieuactivisten en lokale gemeenschappen die geïnteresseerd zijn in duurzame energie, maar weinig directe invloed hebben.
• Keep Satisfied: Overheidsinstanties en subsidiegevers die invloed hebben op regelgeving en financiering, maar niet direct betrokken zijn bij de uitvoering.
• Key Players: Investeerders, projectontwikkelaars en gemeentelijke overheden die zowel de financiering als de besluitvorming sturen.

Door deze categorisatie kan het energiebedrijf haar (communicatie)strategie en risicobeheersing optimaliseren.

Welke kanttekeningen kunnen bij de matrix worden geplaatst?

Hoewel de Mendelow-matrix nuttig is, zijn er enkele kanttekeningen te plaatsen:

• Dynamisch karakter van stakeholders: De macht en interesse van stakeholders kunnen in de loop van de tijd veranderen, wat voortdurende herbeoordeling vereist (Freeman, Harrison & Zyglidopoulos, 2018).
• Subjectiviteit in beoordeling: De categorisatie van stakeholders is afhankelijk van interpretatie en kan per organisatie verschillen (Mitchell, Agle & Wood, 1997).
• Beperkt in complexiteit: De matrix houdt geen rekening met netwerken en onderlinge relaties tussen stakeholders, wat in complexe projecten problematisch kan zijn (Bryson, 2018).

Conclusie

De Mendelow-matrix is een krachtig hulpmiddel voor stakeholderanalyse, met name in strategisch management en projectbeheer. Door stakeholders effectief te categoriseren, kan een (bedrijfs)organisatie haar strategie verfijnen en samenhangende risico’s verminderen.
Bij gebruik van het model is het echter aan te bevelen dat het model aangevuld wordt met  dynamische en diepgaandere analyses om effectief in te spelen op veranderende stakeholderrelaties.

LITERATUUR

1. Bryson, J. M. (2018). Strategic planning for public and nonprofit organizations: A guide to strengthening and sustaining organizational achievement. John Wiley & Sons.
   
2. Freeman, R. E., Harrison, J. S., & Zyglidopoulos, S. (2018). Stakeholder theory: Concepts and strategies. Cambridge University Press.
   
3. Mendelow, A. L. (1991). Environmental scanning: The impact of the stakeholder concept. Proceedings from the Second International Conference on Information Systems, 407–418.
   
4. Mitchell, R. K., Agle, B. R., & Wood, D. J. (1997). Toward a theory of stakeholder identification and salience: Defining the principle of who and what really counts. Academy of Management Review, 22(4), 853-886.