Chapter 11

De Amerikaanse Bankruptcy Code kent twee Bankruptcy procedures, namelijk Chapter 7 en Chapter 11. Chapter 7 is gericht op liquidatie en is equivalent met de Nederlandse faillissementsprocedure. De Chapter 11 procedure is echter gericht op reorganisaties. Chapter 11 is derhalve net zoals de Nederlandse surseance gericht op instandhouding en continuïteit van de onderneming. Effecten- en aandelenmakelaren zijn echter uitgesloten van de Chapter 11 procedure.

Het doel van Chapter 11
Het US Supreme Court heeft de doelstellingen van Chapter 11 als volgt weergegeven:

“In proceedings under the reorganization provisions of the Bankruptcy Code, a troubled enterprise may be restructured to enable it to operate successfully in the future. … By permitting reorganisation, Congress anticipated that the business would continue to provide jobs, to satisfy creditors’ claims, and to produce a return for its owners . . . Congress presumed that the assets of the debtor would be more valuable if used in a rehabilitated business than if sold for scrap.”

Het doel van een Chapter 11 procedure is het bereiken van overeenstemming met crediteuren over een reorganisatieplan, daar de ‘going concern’ waarde doorgaans hoger is dan de liquidatiewaarde. Het plan is in essentie een contract dat wordt aangegaan tussen de schuldenaar en zijn schuldeisers.
Er zijn veel verschillende mogelijkheden om een reorganisatieplan vorm te geven. Een veelgebruikte mogelijkheid betreft de debt-for-equity swap, inhoudende dat de crediteurenvorderingen omgezet worden in aandelen, waardoor vreemd vermogen wordt omgezet naar eigen vermogen om zodoende de balans op te schonen.

Andere voorkomende manieren zijn via een fusie of overname of een bootstrap plan, inhoudende  dat de schuldenaar de spreekwoordelijke broekriem aanhaalt en uit eigen middelen de crediteuren betaald.
Een succesvolle Chapter 11 procedure heeft als uitkomst een reorganisatie akkoord waarbij de meerderheid van de crediteuren akkoord is gegaan en de onderneming dus blijft bestaan.