7 Stages of Policy Cycle

Beleidsvorming is veelal een iteratief, en buitengewoon complex, proces dat plaatsvindt binnen een dynamische omgeving van politieke, economische en sociale krachten. Overheden en organisaties nemen voortdurend beslissingen teneinde maatschappelijke problemen op te lossen, en om deze processen te begrijpen wordt vaak gebruikgemaakt van de beleidscyclus (policy cycle). De beleidscyclus werd voor het eerst geïntroduceerd door Lasswell (1956) en verdeelt het beleidsproces in een reeks gestructureerde en opeenvolgende fasen. Het klassieke model van de beleidscyclus werd later verfijnd door Sabatier & Weible (2014) en omvat doorgaans de volgende zeven fasen:

1. Probleemidentificatie (Problem Identification)
2. Dataverzameling en onderzoek (Data Collection & Research)
3. Beleidsontwikkeling en strategie (Policy Formulation & Strategy Development)
4. Besluitvorming (Decision Making)
5. Implementatie (Policy Implementation)
6. Evaluatie en monitoring (Policy Evaluation & Monitoring)
7. Herziening of beëindiging (Policy Termination or Revision)

1. Probleemidentificatie (Problem Identification)

De eerste stap in de beleidscyclus is het herkennen en definiëren van een maatschappelijk probleem als een beleidskwestie. Dit proces is vaak politiek geladen, omdat verschillende belanghebbenden kunnen verschillen in de perceptie van wat als een probleem wordt beschouwd en hoe urgent het is (Birkland, 2019).

Volgens Kingdon (2011) komen problemen op de beleidsagenda wanneer ze voldoen aan drie criteria:

1. Indicatoren (zoals wetenschappelijke data of maatschappelijke trends) wijzen op een probleem.
2. Focusing events (bijv. natuurrampen, economische crises) trekken plotselinge aandacht.
3. Feedback van bestaande beleidsmaatregelen suggereert dat aanpassingen nodig zijn.

2. Dataverzameling en onderzoek (Data Collection & Research)

Zodra een probleem is geïdentificeerd, worden data en wetenschappelijk onderzoek gebruikt om het probleem beter te begrijpen en mogelijke beleidsopties te verkennen.

Volgens de Evidence-Based Policy-Making (EBPM) theorie (Head, 2008) dient beleid gebaseerd te zijn op empirische gegevens en wetenschappelijke inzichten, in plaats van uitsluitend politieke of ideologische overwegingen. Weiss (1979) introduceerde de term enlightenment function, waarmee wordt benadrukt dat onderzoek niet altijd direct tot beleid leidt, maar wel het beleidsdebat beïnvloedt.

3. Beleidsontwikkeling en strategie (Policy Formulation & Strategy Development)

In deze fase worden verschillende beleidsopties ontwikkeld, geëvalueerd en afgewogen. Dit gebeurt vaak door beleidsmakers in samenwerking met experts en belanghebbenden.

Volgens Dunn (2016) kunnen beleidsopties worden geanalyseerd aan de hand van kosten-batenanalyses en impactstudies. Weimer & Vining (2017) onderscheiden verschillende beleidsinstrumenten:

1. Regulering (wetten, verboden, quota)
2. Economische prikkels (subsidies, belastingen)
3. Vrijwillige initiatieven (zelfregulering, bewustwordingscampagnes)

4. Besluitvorming (Decision Making)

Beleidsmakers nemen een beslissing op grond van de voorgestelde opties. Dit proces is vaak complex en beïnvloed door politieke onderhandelingen en belangengroepen.

Volgens Simon (1957) worden beleidsbeslissingen zelden volledig rationeel genomen, omdat beleidsmakers te maken hebben met beperkte informatie en tijd. Cohen et al. (1972) beschrijven het besluitvormingsproces als een “garbage can model”, waarbij beslissingen soms meer afhankelijk zijn van timing en toeval dan van logische analyse.

5. Implementatie (Policy Implementation)

In deze fase wordt het beleid uitgevoerd door overheidsinstanties en andere stakeholders. Hierbij kunnen praktische obstakels ontstaan.

Sabatier & Mazmanian (1980) onderscheiden top-down (centrale overheid stuurt de uitvoering) en bottom-up (lokale uitvoerders hebben ruimte voor maatwerk) implementatiemodellen.

6. Evaluatie en monitoring (Policy Evaluation & Monitoring)

Het beleid wordt geëvalueerd op effectiviteit en efficiëntie. Dit kan via kwantitatieve impactstudies of kwalitatieve evaluaties (Pawson & Tilley, 1997).

7. Herziening of beëindiging (Policy Termination or Revision)

Op basis van de evaluatie kan het beleid worden aangepast of beëindigd. Bardach (1976) stelt dat beleidsbeëindiging vaak moeilijk is door politieke en economische belangen (path dependency, Pierson, 2000).

Conclusie

Hoewel het model beleidsvorming op een gestructureerde manier weergeeft, wordt het bekritiseerd vanwege de veronderstelling dat beleid altijd rationeel en lineair wordt ontwikkeld (Cairney & Weible, 2017). In werkelijkheid is beleidsvorming veelal ‘rommelig’ en wordt het beïnvloed door verschillende actoren, belangen en toevallige gebeurtenissen. Kingdon’s Multiple Streams Framework (2011) benadrukt bijvoorbeeld dat beleidsverandering plaatsvindt wanneer drie stromen — problemen, beleid en politiek — op een gunstig moment samenkomen. Daarnaast stelt het Punctuated Equilibrium Model (Baumgartner & Jones, 1993) dat beleidsverandering zich afwisselend kenmerkt door lange periodes van stabiliteit en plotselinge, radicale transformaties. Ondanks de genoemde kanttekeningen blijft de beleidscyclus een waardevol instrument om beleidsprocessen te structureren en te analyseren.

LITERATUUR

1. Bardach, E. (1976). Policy termination as a political process. Policy Sciences, 7(2), 123–131. 
2. Baumgartner, F. R., & Jones, B. D. (1993). Agendas and instability in American politics. University of Chicago Press.
3. Birkland, T. A. (2019). An introduction to the policy process: Theories, concepts, and models of public policy making (5th ed.). Routledge.
4. Cairney, P. (2020). Understanding public policy: Theories and issues. Bloomsbury Publishing.
5. Cairney, P., & Weible, C. M. (2017). The new policy sciences: Combining the cognitive science of choice, multiple streams, and the advocacy coalition framework. Policy Sciences, 50(4), 619–627. 
6. Cohen, M. D., March, J. G., & Olsen, J. P. (1972). A garbage can model of organizational choice. Administrative Science Quarterly, 17(1), 1–25. 
7. Dunn, W. N. (2016). Public policy analysis: An integrated approach (6th ed.). Routledge.
8. Head, B. W. (2008). Three lenses of evidence‐based policy. Australian Journal of Public Administration, 67(1), 1–11. 
9. Howlett, M., Ramesh, M., & Perl, A. (2020). Studying public policy: Policy cycles and policy subsystems (4th ed.). Oxford University Press.
10. Jann, W., & Wegrich, K. (2007). Theories of the policy cycle. In F. Fischer, G. J. Miller, & M. S. Sidney (Eds.), Handbook of public policy analysis: Theory, politics, and methods (pp. 43–62). CRC Press.
11. Kingdon, J. W. (2011). Agendas, alternatives, and public policies (2nd ed.). Pearson.
12. Lasswell, H. D. (1956). The decision process: Seven categories of functional analysis. University of Maryland Press.
13. Lindblom, C. E. (1959). The science of “muddling through.” Public Administration Review, 19(2), 79–88.
14. Pawson, R., & Tilley, N. (1997). Realistic evaluation. Sage.
15. Pierson, P. (2000). Increasing returns, path dependence, and the study of politics. American Political Science Review, 94(2), 251–267. 
16. Sabatier, P. A., & Mazmanian, D. (1980). The implementation of public policy: A framework of analysis. Policy Studies Journal, 8(4), 538–560.
17. Sabatier, P. A., & Weible, C. M. (2014). Theories of the policy process (3rd ed.). Westview Press.
18. Simon, H. A. (1957). Models of man: Social and rational. Wiley.
19. Weimer, D. L., & Vining, A. R. (2017). Policy analysis: Concepts and practice (6th ed.). Routledge.
20. Weiss, C. H. (1979). The many meanings of research utilization. Public Administration Review, 39(5), 426–431.